اثربخشی برنامه آموزشی بر دانش، نگرش، خودمراقبتی و کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو

زمینه و هدف: بیماری قند، شایع ترین و مهم ترین بیماری ناشی از اختلالات سوخت و ساز بدن است. آموزش های بهداشتی و روش های اصلاحی و رفتاری مناسب از مؤثرترین و باصرفه ترین راه های پیشگیری و کنترل دیابت می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش اصلاح رفتار بر دانش، نگرش، خودمراقبتی و کیفیت زندگی سبک زندگی در بیماران دیابتی نوع دو می باشد. مواد و روش ها: روش پژوهش آزمایشی بوده که با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه شاهد انجام گرفت. از بین افراد دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز بهداشت بجنورد، 40 نفر متناسب با معیارهای مورد نظر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) انتساب داده شدند. پرسشنامه ای 5 بخشی برای تعیین اطلاعات دموگرافیک و سنجش دانش (ساخته ی غضنفری با پایایی 84/0)، نگرش (ساخته ی غضنفری با پایایی 81/0)، خودمراقبتی (ساخته ی غضنفری با پایایی 91/0) و کیفیت زندگی (sf-20 با پایایی 79/0) در دو مرحله اجرا گردید. روایی پرسشنامه ها نیز مورد تأیید متخصصان بوده است. برنامه آموزشی مبتنی بر اصلاح عادت ها و روش های غذایی در پنج جلسه 30 دقیقه ای انجام شد. با استفاده از نرم افزار آماری 18 spss داده ها تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سن افراد 58/7±17/52 بود. نتایج نشان داد مداخله آموزشی بر دانش افراد مورد مطالعه (083/0=p) اثر معناداری نداشته است. اما در متغیرهای نگرش نسبت به بیماری (001/0=p)، خودمراقبتی (001/0=p) و کیفیت زندگی (001/0=p) مداخله اصلاح رفتار، تأثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، با بهره گیری از روش های اصلاح رفتارهای نامناسب، نگرش خود را نسبت به زندگی و سبک زندگی تغییر می دهند. بهتر است این مراقبت ها مداوم بوده و روش های بالینی و روانشناختی در کنار روش دارویی به کار گرفته شود.